Een week voor de kerst, zou ik een concertje zingen in een lieftallige schuilkerk in Alkmaar. Niet voor het verwachte honderdvijfentwintig koppentellend publiek maar aangepast: minder dan de helft verdeeld over twee voorstellingen. Van kerstshow naar heel intiem. Glühwein bij binnenkomst, jas aanhouden en zitten. Meezingen en plassen verboden. Het had zo leuk geweest maar maandagavond ging het botte hakmes door de voorpret.
Met de laatste voorbereidingen was ik op maandagochtend nog druk. Want als de setlijst klaar is, de tekstjes in de kop zitten en de mix met m’n zangers en de muzikanten klopt, rijst onvermijdelijk de vraag: Wat Moet Ik Aan? Je snapt, geen oogverblindende jurk want mager budget en ‘intiem’. Sjiek schept teveel afstand met het wintergejaste publiek.
Zodoende was ik op zoek naar een intiem tuniekje. Nu zat ik laatst aan de koffie met een vriendin en haar twee knappe tienerdochters. “Wat zien jullie er toch altijd hip uit!”, kreunde ik. “Wij shoppen in de Kringloopwinkel. Lachen, joh..”, zei de jongste en schoof mij iets toe waar een langvergeten geluksstofje door vrijkwam. “Wil je het hebben?” En zo kwam het dat ik in een tweedehands strak Levi’s tuinbroekie thuis voor de spiegel stond te pralen. Dit droeg ik in 1990. Eerlijk? Het staat me nog steeds erg goed. Thuis. Als ik alleen ben.
Maar ik vond het een gouden tip. Thriften, heet het. Een nieuwe formule, very upcoming. Voor shoppen in een Kringloopwinkel is creativiteit een must. Niets wordt passend bij elkaar aangeboden dus de modetrend is ondergeschikt aan oog voor je authentieke mix ’n match. En je draagt bij aan reduceren van afval alsmede de fast fashion-industrie à la made in Bangladesh en India. Haal ook vooral de mestvork door je eigen gedateerde kledinghoop, check op gele oksel- of kruisplekken en bezorg het de Kringloopwinkel. Terwijl ik naar mijn auto loop met een genomineerd stapeltje oude meuk, kom ik mijn bejaarde buurvrouw tegen en maken we een klein praatje. Bij nadere inspectie vindt ze de ski-jas met foute nepbontkraag en de pullies die ik altijd zo zweterig vond, wel aardig. “Wilt u het soms hebben?” Ik duw haar het hele gevalletje in de handen.
Bij binnenkomst babbelt de kassadame me bij over waar alles hangt, terwijl ik mijn focus nodig heb om de grote loods te overzien en tegelijkertijd één oog op haar bewegend mondkapje te houden. Soms schijn ik te loensen en dit is vermoedelijk zo’n moment. Ik begin mijn tocht langs rekken vol jurken en tuniekjes. Kijk eens, ze hebben ook jassen. Mijn oog valt op een donkerblauwe jopper en het beeld van de man die ik recent aan zee het water uit zag lopen, zit weer fris op mijn netvlies. Hij trok namelijk niets anders over z’n niksie aan dan precies zo’n jopper. Detail, zijn bilnaad werd zichtbaar door het opwaaien van de split. Zo’n moment waarop je om je heen kijkt of iemand anders het ook heeft gezien. Maar dat terzijde. Ik ben geslaagd. Mijn tuniekje hangt klaar. Correctie: mijn tuniekje hing klaar.
De volgende ochtend zing ik heel hard ‘Winter Wonderland’ boven de fluitketel uit terwijl mijn blik op het pad valt en ik buurvrouw haar dagelijkse gangetje naar de brievenbus zie lopen. Als een klein Eskimovrouwtje die gaat ijsvissen.
Marion van Dam, gepubliceerd in Flessenpost uit Bergen, 16 december 2020
