Snakte ik naar kroegen en terrassen? Hm, ik ben geen bartype. Ik hou wél van borrels maar die drink ik bij voorkeur naast een stookvuurtje in het gras. Waar ik hijgend naar uitkeek was de bioscoop, theaters en groepsvorming. Zei ik al de bioscoop? Dan bedoel ik niet ‘een fillempie pakken’. Maar de be-le-ving. Ik leg het uit.
Voor het mooiste genre, schuim ik de filmhuizen af. Ontelbare juweeltjes kwamen al voorbij. Er zijn er, waarvan dialogen, een blik of een beeld zijn verankerd in mijn geheugen. ‘El Secreto de Sus Ojos’, bravo! ‘Des Hommes et des Dieux’, amen! Overigens weten de Scadinaviërs ook hoe het moet: ‘En man som heter Ove’ – wat ging ik houden van die nare man.
Sinds mijn date met een licht- en geluidstechnicus, die mij verzekerde dat exact het midden en dan twee stoeltjes hoger, de gedroomde plek is voor de algehele beeld- en geluidsbeleving, weet ik waar ik zitten moet. De beleving start echter al vanaf het moment van binnenlopen. Een plas doen, een kopje thee bestellen en vanaf de beste plek in de voorpretflow neerdalen. Nu hanteert elke bioscoop eigen regels. Ik zal mijn regels ook even uiteenzetten. Want zo’n bios trekt me daar soms bezoekers..
Zo heb je allereerst de kwetteraars. Zij die komen om sociale contacten aan te halen. Kijk, als de reclame start mogen vriendinnen best de laatste futiliteitenteutjes over de kinderen delen. Daar doe ik niet lullig over. Maar starten de trailers, houd je je snuit. En als het logo van de filmstudio in beeld komt, wil ik je de komende twee uur niet horen.
Onder onze lieve medemensen bestaan er, die niet twee uur zonder praten kunnen. En soms, bij gebrek aan response, mee gaan praten alsof ze zijn vergeten dat ze een kaartje hebben gekocht om te kijken. Herkenbaar? Dat gaat zo: “Let op, ach nee he, ik dacht het al hoor!” en: “Kijk, zie je nou dat dat helemaal fout loopt?” Mevrouw op rij acht, voor uw informatie, we zitten hier met tachtig man, wij zien allemaal hetzelfde. Als ik een hoorspel wilde, zat ik wel thuis. Het kan misselijker. Toen de man som heter Ove zijn huis binnenliep na de zoveelste aanvaring met zijn buren, keek de zaal met ingehouden adem. De hork op rij vier kreunde: “Hij gaat zichzelf ophangen.”
Dan heb je de blaffers. Verkouden en ‘ach, ik proest maar drie keer in een minuut’. Zijn vrouw: “Moet je een slokje water?” Hij: “Nee hoor – wafwoef – I am fine.”
En vergeet niet de knagers. Ik zag ‘The Red Turtle’ in een bomvolle zaal. Tachtig minuten mooi. En dezelfde tachtig minuten deden moeder en zoon naast mij erover om elk een zak Lays Cheese Union weg te knisperen. Dat zijn knappe lesjes in verdraagzaamheid.
De eerste film waar ik afgelopen week weer aanschoof was het Franse ‘La Vérité’, met naast Catherine Deneuve en Juliette Binoche, de smakelijke Ethan Hawke. Sinds de ‘Before-trilogie’ en ‘Boyhood’, ben ik verliefd op Ethan Hawke. Echter, hij moet mij delen met Woody, Jake, Javier en Juliette, op wie ik al verliefd ben sinds ‘The Unbearable Lightness of Being’. Ethan zit trouwens ook tijdens de muziekdocu ‘The King’ op de achterbank van een Rolls-Royce uit ’63 van Elvis himself, rijdend van Tupelo naar Memphis. Tip, voor muziek- en Elvisminners a must see.
The End. FYI, is tot na de aftiteling. Want kijk vooral nog even wie dat mooie liedje maakte en check ook de gaffer. Belangrijke mensen. Daarna exit à la corona en in groepsvorm aan de borrel bij een stookvuurtje. Samen zuchten om Ethan, uitvlooien waar de film eigenlijk over ging en hoe Ove nu echt is doodgegaan. Santé!
Marion van Dam, gepubliceerd in Flessenpost uit Bergen, 9 juni 2020