Er wordt nogal wat bemoeid met andermans zaken. Ergens niet mee eens? Dan moet dat eruit, breed geventileerd. Over alles. Weet je wat jij zou moeten doen? Je hemd uit je broek dragen ipv erin, een keer naar de kapper gaan, een wasdroger kopen, die cursus doen die ik deed, die reis doen die wij deden, yoghurt eten tegen je melkallergie, meer geld vragen voor die klus, meer mensen zien, minder drinken, knappe muziek luisteren, het doen met iemand die niet al een vrouw heeft, echt joh.. Maar ook dat kleine persoonlijke waarin we een ander weleens toelaten, kan leiden tot wat ik noem, ongevraagde adviezen.
Sinds een week begeef ik me in sociale afzondering. In de vroege ochtend en vlak voor het vallen van de nacht waag ik me voor een loop in de duinen en overdag sluip ik de AH in voor mijn havermoutje en groenvoer. Dat laatste snel als de wind, één minuut winkelen krijgt een geheel andere betekenis. Mijn wekelijkse filmavond, wijntjes met vrienden, m’n zingclubje of een zak friet, alles is tot nader order opgeschort. Maar hoera voor beeldbellen! En hoera voor Facebook. Hoewel deze digitale ingang niet bij iedereen in goede handen is. Soms spat het kwaaie spuug door het glas. Reageer op een post, druk op verzend en hatsjikidee, daar gaat ie. En wie van jouw reactie iets vindt, kan daar weer ongelimiteerd overheen gieren. Eén en ander bekrachtigd met een duim of een braak-smiley.
Toen het coronavirus die dikke streep door mijn agenda trok, ben ik iets gaan doen wat ik al jaren niet heb gedaan, namelijk televisie kijken. Wat ik anders deed op een avond alleen thuis? Dat zal ik verklappen. Ik ben mijn eigen animatieteam, ik dans voor de spiegel, zingend met in de hand een glas wijn. Zo, die is eruit.
Televisie, ik kreeg er zomaar weer zin in. Daarvoor had ik een snoer, een ontvanger en een gebruiksaanwijzing nodig van Ziggo. Dat kwam allemaal goed. Diezelfde avond had ik de luxe te mogen zappen langs een paar honderd zenders. Toen Bridget digitaal en scherp in beeld kwam, liet ik de knop los. Ik moet altijd lachen om Bridget. Ze kijkt ons aan met een immer verbaasde blik uit die ronde koele ogen. Vier minuutjes later verging het lachen mij. Bridget presenteert thans reality. Zij staat een dreinende teenager toe haar moeder te verraden. De dreinende teenager is overtuigd dat moeder zich kleedt vanuit troebel zelfinzicht en zal geen inspanning schuwen haar ervan te doordringen hoe fout en achterlijk zij erbij loopt. En dat Bridget nodig is om haar als vol mens over straat te laten gaan. Geestelijke manipulatie, met liefde en erkenning als beloning. Publiek krijgt ook nog de kans om een oordeel over haar uit te kwatten. Op straat. ‘Ze heeft wel een lief gezichtje dus ze kunnen er heus wel wat van maken.’ Zijn we belazerd? Ongewenste adviezen. Andermans zaken. Mensch, durf te leven! En graag authentiek.
Ik was al weer helemaal overprikkeld. En dat inzicht zette ik om naar een concrete actie. De volgende avond danste ik als vanouds de gehele extended version van Saturday Night Fever weg. Inclusief een glas wijn. Of misschien wel twee. En weet je wat? Mijn zaken.
Marion van Dam, gepubliceerd in Flessenpost uit Bergen, 1 april 2020