In een vroeg voorjaar zit hij ineens op mijn deurmat, rondkijkend als Dorothy uit Oz en per ongeluk geland. Vervolgens begeeft hij zich hoog in de nok van mijn huisje, op één plek fladderend – als een kolibrie of een soort attribuut waar Duracell in moet. Omdat op die hoogte nooit een bezem of stofdoek komt, kan hij er rijkelijk vliegjes en mugjes uit de spinnenwebben pikken. Het wordt een vast ochtendritueel. Met nog wat nestveertjes op de flanken, gedraagt de roodborst zich elke dag een stukje vrijmoediger, scharrelt in de keuken of er wat te kluiven valt en landt vlak voor m’n ogen op het randje van mijn laptop om mij al draaiend met het kleine compacte hoofd te observeren. Buiten volgt hij, vliegt van tak naar tak om op veilige afstand maar toch dichtbij te blijven. Dieren zijn fantastisch! Elk dier. Deze is recht mijn hart ingevlogen.
Nazomer, herfst.. Hij blijft een winter weg. Een koolmees heeft opgelet en waagt zich bij de eerste gelegenheid ook maar eens in huis. Bijzonder, hij begint het vertrouwen en gedrag van roodborst te kopiëren. Bij terugkomst in de lente claimt deze zijn verworven recht, duwt het vliegengordijn opzij om entree te maken, plukt wol uit een schapenvacht, sisal uit de mat en gaat een nest bouwen in de naastgelegen houtwal.
Een jaar gaat voorbij. Het is hier af en toe een ‘vlieg er eens in’. Ik heb die kleine rode beloofd, dat als hij dit jaar het vliegplan naar Portugal annuleert, ik hem de winter door zal slepen met vette pindakaas en luxe ongebrande noten. Het hangt aan de wilg voor de deur en is bedoeld om alles dat fluit en vliegt een tikkie fysieke ondersteuning te geven. De koolmezen zijn met velen aanwezig en collectief sterk, maar de dominante roodborst eist hoe dan ook meer rechten dan eten uit de gedeelde ruif. In de donkere vroegte fladdert hij bij de deurklink en als ik ’s middags thuiskom heeft hij zijn weg naar binnen gevonden door het badkamerraampje. Zo, kleine snavel, en hoe was jouw dag? Na een hooglied in de nok, eet hij een bordje havermout mee en verlaat het huis met een pijnboompit. Als avondsnack.
Marion van Dam – 7 februari 2020 gepubliceerd in Flessenpostuitbergen.nl