Vanmorgen zijn wij als de paardenmeisjes in die ene film, kom, je weet wel.. In de bladstille vroegte over het land naar de stal, kraak onder de laarzen, zadelen, giechelen en daarna een beetje hoefschaatsend glibberend over de nog ijzige stukjes grond, het bos in. Die film dus. Maar dan zonder een fluisterende Robert Redford, zonder sneeuw en zonder het ongeluk.
We wisselen een allesomvattende blik en voelen ons schatrijk in deze stilte, waar condens van de snuivende paardenneuzen als enig gerespecteerd geluid geldt. Als een vos vanuit het niets opdoemt en een paar meter schuw voor ons uit huppelt, is een simpel gebaar boven de gespitste paardenoren voldoende om elkaar te attenderen. Ik ben een stilteminner. Misschien woon ik om die reden alleen. Ik vind het zo lekker als niemand tegen me praat. Nee, natuurlijk niet altijd, ik hou ook van mijn drukke vriendjes, van muziek, van de stad en neem mij gerust mee voor een avondje dampende disco, teugels los! Maar de balans voorkomt de gekte.
Waar in Nederland is het stil? Programma De Monitor liet een poosje geleden zien hoe bedoelde stiltegebieden met polders, duinen en groenbegroeide dijkjes op zomerdagen juist in trek zijn bij de belangrijkste bron van geluidshinder in ons land, brullende motoren. Dit onderzoeksjournalistieke platform van de KRO-NCRV zoekt – zoals zij zelf reclameren – naar weeffoutjes in onze wet- en regelgeving. Zij stelden dat lawaai toeneemt en zochten uit wat dat met mensen en hun gezondheid doet. Dat geldt voor continu omgevingslawaai maar vooral voor excessief geluid dat daar bovenuit komt. Zo is er steeds meer bewijs dat voortdurend lawaai hart- en vaatziekten, slapeloosheid, onrust, depressies en concentratiebelemmering veroorzaakt. Ik geloof dat wel. En vraag me tegelijkertijd af waarom er zo weinig ondernomen wordt om het te dempen. Je zou toch denken dat onze overheid burgers beschermt tegen veroorzakers van gezondheidsgedoe. Ja, wat lacht u nou? Hm..
Over een andere boeg. In de zomer sprak ik een vriendin die naast het terrein van een JOL-project woont. Op een groot groen terrein knutselen, timmeren en spelen kinderen er lustig op los. Volgens die vriendin giert daar de ganse dag radiomuziek boven, wat zo nu en dan even wordt onderbroken door de leiding die omroept dat de pannenkoeken klaar zijn. Onbewuste en ongevraagde prikkels. Ook voor kinderen. Met welk doel? Interessant vind ik het.
Kortom, overpeinzingen op een frisse, vroege ochtend en dat allemaal vanuit het zadel. Ondertussen zetten wij nog een drafje in. Met de hoeven geluidloos door het zand, passeren we de eerste joggers, met beslagen brillen, zweet op de rug en hun oren voorzien van airpods.
Marion van Dam – 2 januari 2020 gepubliceerd in Flessenpostuitbergen.nl